عشق آمد خانه ام را ويرانه كرد

                                     بر درو ديوار قلبم لانه كرد

                                                                 مجنون شدم آخر ز فتواي عشق

                                                                                                          گفت پي يارت برو اي نيك سرشت

گفتم كه دگر ياري ندارم

                                در اين جهان دلداري ندارم

                                                                     دلدارم مرا در تنهايي اوهام گذاشت

                                                                                                                      در بين اينهمه گرگ تنهام گذاشت

 رفت و آتشم زد با عشق خود

                                     گفت عاشقيت بس بيهوده بد

                                                                          آتشم زد سوزاند ،ذوب كرد در عشق خود

                                                                                                                      ويرانه هايم را ويرانه كرد در ياد خود

   آتش قلب مرا خاموش كرد

                                     آشتي آتش و آب را فراموش كرد

                                                                             بي مهري نبود استحقاق من

                                                                                                               خنده به ابراز عشق؟عشق پاك من!!!

                                              در اين جهان آبرويم را آب برد                              من مردم!!!عشقم را خواب برد!!!